Bewegend door de gangen en krochten van een gigantisch en desoriënterend gebouw, neemt de camera de kijker mee in deze onmenselijke plek van fysieke arbeid en ontbering; een enorme textielfabriek in Gujarat, India. In een verontrustend en toch intiem portret, observeert regisseur Rahul Jain het leven van de arbeiders; het werken en lijden in een omgeving waar ze niet aan kunnen ontsnappen.
Met een sterke beeldtaal en zorgvuldig gekozen interviews met de arbeiders, vertelt Rahul Jain een verhaal van ongelijkheid, onderdrukking en het immense verschil tussen rijk en arm. En de perspectieven van hun beide. “Mijn enige genoegen is dat iedereen sterft. Ook als de rijken overlijden, verlaten ze deze wereld met niets…”
Sinds de zestiger jaren kende het gebied Sachin in het westen van India een ongehoorde, ongereguleerde industrialisatie, geïllustreerd door de talrijke textielfabrieken. Machines portretteert slechts één van die fabrieken, terwijl het tegelijk de duizenden arbeiders vertegenwoordigt, die werken, leven en lijden in een omgeving waar ze niet aan kunnen ontsnappen.
