Familie: je kunt van ze houden of ze haten, maar maak in ieder geval nooit een film over je eigen familie. Nooit. Je zult je aleen maar ellendig voelen. Toen ik begon aan de documentaire over het raadselachtige geheugenverlies van mijn vader twintig jaar geleden, had ik geen idee dat ik ergens ingezogen zou worden waar ik niet meer uit zou komen. Met Forgetting Dad won ik prijzen, maar maakte ik ook een familietrauma openbaar. Het heeft de relatie met mijn vader voor altijd veranderd met de beschuldigingen dat ik zijn leven heb vermarkt als vermaak voor mijn eigen gewin.
Toen ik twee jaar later begon aan een vervolg over mijn broer Justin, die verslaafd was aan heroïne, werd ik al snel geplaagd door dezelfde gevoelens van schuld. Gebruikte ik hem en zijn lijden voor mijn eigen gewin? Ik heb het project uiteindelijk gelaten voor wat het was en ben verder gaan graven in onze familiegeschiedenis om uit te komen bij mijn overgrootouders Spenser en Eva. Zij waren christelijke missionarissen die reisden door Afrika, Azië, Europa en de Verenigde Staten. Daarbij hebben ze een schat aan foto’s, film, reisverslagen, brieven, en geluidsopnames achtergelaten. Spenser was de eerste filmmaker in onze familie en een kleurrijk persoon in mijn kindertijd. Hij was een missionaris met een bijbel, ik ben een missionaris met een camera. Welke zaadjes heeft hij in me geplant in die tijd en hoe is zijn nalatenschap van invloed op mijn werk van vandaag?
