Het stond al weken aangekruist in mijn agenda: ‘13 tot en met 17 oktober vrijhouden!’. Ik weet immers hoe verslavend Beholders kan zijn. Het begint met één documentaire die je absoluut wilt zien en al snel word je zo meegezogen in de sfeer en de opzet van het festival dat je een tweede boekt en een derde en een vierde…

Beholders staat voor een bijzondere reis die je in amper vijf dagen tijd over de hele wereld brengt. In mijn geval begon de reis in China met ‘Ask No Questions’. ‘Wei’ bracht me terug naar Nederland. Met ‘Hikikomori, the locked generation’ belandde ik in Frankrijk en Japan. ‘The Cartel Project’ leidde mij naar Mexico en met ‘Feitelijk Maar Niet Objectief’ van dorpsgenoot Piet den Blanken kwam ik op zondagmiddag weer thuis.

De gekozen locaties pasten perfect bij de vertoonde documentaires. De openingsfilm ‘Ask No Questions’ werd vertoond in een afgeladen volle zaal op de Noordkade. Een groots decor voor een grootse documentaire. ‘Wei’ daarentegen werd vertoond in de intimistische sfeer van een klein zaaltje. Daar kwam de liefdevolle documentaire van Ruud Lenssen over het mantelzorgtraject van zijn ouders volledig tot zijn recht. Heftig was ‘Hikikomori’, de documentaire over een generatie die zich in een verduisterde kamer, gedurende maanden of jaren, afsluit van de buitenwereld. De beklemmende duisternis van dit zelfgekozen isolement stond in schril contrast met de heldere zaal waar Jan Timmers achteraf dapper uit eigen ervaring vertelde. De Knoptoren van Sint-Oedenrode was dan weer het decor van ‘The Cartel Project’, een journalistieke thriller over de dodelijke impact van drugsmultinationals. Voor de fotoreeks van Piet den Blanken ten slotte was gekozen voor de voormalige raadszaal van het Schijndelse gemeentehuis. Het perfecte eerbetoon aan een jongen die opgroeide in Wijbosch en uitgroeide tot een toonaangevend en sociaal bewogen fotograaf.

‘Blown away’. Zo kan ik het beste beschrijven hoe ik me na elke documentaire voelde. De ene keer verliet ik de zaal met een gevoel van machteloosheid, verbijstering of kwaadheid. Een andere keer voelde ik vooral medelijden en mededogen. En bij ‘Wei’ was ik ontroerd door de liefde en geraakt door de spagaat van de mantelzorger. Kortom, het was een caleidoscoop van emoties.

Is het de brede keuze aan aangrijpende documentaires? De bijzondere locaties? De persoonlijke, vaak beklijvende discussies achteraf? Feit is dat Beholders is uitgegroeid tot een fascinerend documentairefestival dat – gezien het enthousiasme van de bezoekers en de gedrevenheid van de organisatie – alleen maar verder kan groeien. Ontstaan in een Schijndels theater vol vergane glorie, is Beholders inmiddels een gebeuren waar we met z’n allen trots op mogen zijn.

Gerda Baeyens