Wolkenzusje

Toen Kess bijna vijf was overleed haar oudere zus Bo. Sindsdien leeft ze in een huis vol herinneringen. Omdat Kess voor het eerst naar de middelbare school gaat en nieuwe vrienden gaat maken, vraagt ze zich af of ze over de dood van haar zus moet vertellen of dat ze haar, in gedachten, voor zichzelf wil houden.

Het is zomer en Kess viert vakantie met haar vriendinnen. Ze heeft net afscheid genomen van de basisschool en bereidt zich voor op de overgang naar de middelbare.

In deze korte film van Sara Kolster over rouw en identiteit stelt Kess zichzelf de vraag in hoeverre ze wil dat haar nieuwe klasgenoten weten over haar overleden zus. Ze praat sowieso niet graag over dingen die met Bo te maken hebben, tenzij het een hele goeie vriend of vriendin betreft. Ze wil niet dat zij medelijden met haar hebben; ze wil onafhankelijk van haar zus beschouwd worden en haar eigen verhaal creëren.

De gedachten van Kess en de dingen die ze over Bo vertelt worden vergezeld door oude videobeelden van de zussen en door animaties in inkt, gemaakt door Sara Kolster en Tonke Koppelaar. Wolkenzusje toont de impact van verlies op jonge leeftijd door de ogen van een jongere zus wier leven gewoon doorgaat. “Soms ben ik uit het niets verdrietig en dan weet ik niet waarom.”

Na het gesprek over Wolkenzusje vertonen we een tweede korte documentaire over verlies op jonge leeftijd, de documentaire Waarom bleef je niet voor mij?.

Rebekka, Stef, Hessel en Annabel hebben één ding gemeen: zij verloren alle vier hun vader aan zelfmoord. Ze zijn tussen de 10 en 13 jaar oud, en kennen elkaar niet. Ze praten niet vaak over wat hen overkwam. Voor andere mensen is het maar gek, ze weten niet wat ze moeten vragen en zijn bang om erover te beginnen. Ze gaan in gesprek met documentairemaakster Milou, die zelf tien jaar geleden haar moeder aan zelfmoord verloor. Zij stelt de vragen die niemand durft te stellen. Milou ontmoette totdat ze deze film besloot te maken nog nooit iemand die hetzelfde meemaakte. Ze dacht vaak, net als de kinderen, dat zij de enige was.

De kinderen hebben ieder hun eigen uitdagingen, maar ze hebben ook veel gemeen. De obstakels die de kinderen moeten overwinnen, worden verbeeld als reis door een landschap, geanimeerd met stop-motion. Elke plek in het landschap staat voor een nieuwe fase in het rouwproces. De film gaat over herkenning vinden en over uitdrukking geven aan wat je mee hebt gemaakt, ook al is dat een taboe. Met de film laat de documentairemaakster zien dat deze kinderen niet simpelweg slachtoffers zijn, maar een enorme veerkracht bezitten.