Het was maart 2018 en ik was in Kopenhagen bij CPH:DOX, één van de grootste documentairefestivals ter wereld. Ik stond er met twee van mijn jeugddocumentaires: De Kinderburgemeester en Het Haar van Ahmad. Die laatste film gaat over een jongen die zijn haar doneert aan een kind met kanker. Na afloop van de vertoning van deze documentaire kwam er een Deens meisje naar mij toe. “Ik ga een clubje oprichten, waarmee we allerlei goede daden gaan verrichten”, zei ze in het voorbijgaan. Ze was duidelijk geïnspireerd door Ahmad, en door mijn film. En dat is precies wat mijn doel is: de kijker inspireren met mijn hoofdpersonen en hun verhaal. Voor mij was haar uitspraak dan ook een ontzettende kick: dit is waar ik het voor doe!

Om dat doel te bereiken, kies ik altijd hoofdpersonen die ik geweldig vind. Sinds een jaar of vijftien zijn dat vooral kinderen en jongeren. Joppe, die zeker weet dat ze een meisje is, terwijl ze in een jongenslichaam geboren is. Laura, die vertelt over haar vriendin Anne, die gestorven is aan leukemie. Merlijn die niet naar school kan, omdat hij autisme heeft. En al die andere prachtige hoofdpersonen die ik heb mogen volgen. Het zijn allemaal kinderen die persoonlijke moed tonen, zich niet laten kisten, de schouders eronder zetten en een stapje naar voren durven te zetten. Ze laten zien wat kinderen kunnen.

Ik vind het dan ook uiterst belangrijk om kinderen serieus te nemen. Met mijn films doe ik dat: ik breng als het ware een ode aan het kind. Vaak zie ik helaas dat kinderen juist niet serieus genomen worden. Ze worden dan bijvoorbeeld wel geïnterviewd, maar dat moet vooral leuk en grappig zijn. En dat is eigenlijk zó zonde. Door kinderen niet serieus te nemen, mis je hoeveel moois eruit kan komen, wat voor geweldige dingen ze denken en doen!

Volwassenen onderschatten kinderen vaak. Maar ik weet uit ervaring: geen thema is voor kinderen te moeilijk. Als een ander kind ergens mee bezig is, dan gaan kinderen daarnaar luisteren, ze worden meegenomen in het verhaal. En ze kunnen daar dan echt wel wat mee. Kijk bijvoorbeeld naar het meisje uit Kopenhagen: ze zag de film en voelde zich aangesproken. Ze zag ineens dat ook zij als kind het verschil kan maken. Kom tijdens Beholders vooral een jeugddocumentaire kijken met je eigen kind(eren). En laat hen én jezelf inspireren door al die geweldige hoofdpersonen.

Susan Koenen