Er zijn verschillende filmmakers-groeps-apps in Amsterdam en ik ben onderdeel van een paar. Ik weet niet precies waarom, want in mijn desperate poging om wat rust in het dagelijks leven te creëren reageer ik in principe niet op de berichten die niet persoonlijk aan mij gericht zijn. Maar elke keer als ik weer een bericht van een filmmakers-groep-app op mijn scherm zie voel ik me schuldig. Omdat ik nergens aan mee doe; omdat ik vrijwel nooit eens ben met hoe men met de films en de onderwerpen omgaat; omdat onze films steeds hetzelfde publiek bereiken.. omdat ik steeds meer dwars ben. Dus ik lees deze berichten of niet of heel snel en diagonaal.

Op een dag heeft een bericht mijn aandacht getrokken: er zou een festival ergens in Noord Brabant zijn en iemand daarvan wil ons spreken. Brabant! – daar ben ik nooit geweest. Al 26 jaar woon ik in Nederland en ben ik maar een paar keer buiten Randstad geweest. En als ik echt eerlijk wil zijn verlaat ik Amsterdam vooral via Schiphol… It is now or never, ik ga naar die vergadering.

De afspraak was gemaakt voor een maandag vroeg in de ochtend in het Bakhuys bij mij om de hoek. Ik was een kwartier te laat voor de afspraak en voelde me alweer schuldig – Ik kom er nooit en als ik kom dan ben ik te laat. Ik ben alle stereotypes van een allochtoon aan het bewijzen! Helemaal bezweet kom ik er aan en de mensen van het filmmakerscollectief zaten te wachten. Meteen vertelden ze dat de man uit Brabant nog later was. Oh ja, natuurlijk – hoe bedenken we om zo vroeg een afspraak te maken als iemand helemaal uit Brabant moet komen!?! Na drie kwartier kwam een grote man naar ons toe – het bleek de Brabander, Willem. Willem legde uit dat hij te laat kwam omdat de files rondom Amsterdam ongekend lang waren. Hij vertelde dat hij een paar keer per week naar Amsterdam komt en dat hij dacht dat hij de files wel begrepen had. Niet dus. Komt hij helemaal uit Noord Brabant een paar keer per week naar Amsterdam?!?

We hadden het maar één minuut over de koetjes en kalfjes toen Willem begon te vertellen waar zijn festival over gaat. Alles wat uit deze grote Brabantse man kwam sprak me aan, de rust waarmee hij sprak, de overtuiging van wat zij doen, de onafhankelijkheid die ze proberen te hanteren, de onorthodoxe ruimtes waar de films vertoont zullen worden, het feit dat het niet uitmaakt wie de film gemaakt heeft en wie het gedraaid heeft, ook niet hoe oud de film is, noch of die door de grote buitenwereld erkend is. De enige voorwaarde bleek om een documentaire film uit te kiezen die verschillende mensen met elkaar in gesprek kan brengen. En daar wordt bijzonder veel ruimte voor gemaakt. Brabant leek opeens dichterbij dan ooit.

Ik voelde me niet schuldig meer. Ik pak alvast mijn Amsterdams koffertje en wacht tot ik naar het verre exotische oord afreis. Noord Brabant, here I come!!!

Lidija Zelovic
My Own Private War